یادمان باشد اگر حسی عجیب خاطرات کهن عشق را بیدار کرد،

گر به جادوی نگاهش چشم هوشیار عقلمان را خواب کرد،

پی پیوند دوباره نرویم...

"این فقط یک حماقت است"

یادمان باشد اگر رویای ما در میان سخنان یک نفر گنجیده بود،

یا که در بلور اشک دیده اش،

رنگ غمهای دلمان پیچیده بود،

پی همدردی آن غم نشتابیم،

"اشک او یک دام است"

من به چشمان خودم دیده ام این غم بسیار

من به دستان خودم داده ام این امید ویران بر باد

تو به یادت بسپار

که من در آتش عشق دیده ای بی احساس این چنین پژمردم

من به جرم سادگی بازیچه ی دلها شدم

یادمان باشد خدا ساکنان این زمین را بی محبت آفرید

در پس و پیش دل بی رحمشان

ریشه های بی نای صداقت پوسید

تو به یادت بسپار

من در آن رویای پر کابوس درد

بعد آن هم چون خدا تنها شدم.

باید رفت و خاطرات تلخ را رها کرد...

خداحافظ خواجه امیر..."خداحافظ"

واسه اینکه از تو دورم به تو مدیونم

واسه کشتن غرورم به تو مدیونم

تو که حرمتُ شکستی پای عهدت ننشستی

گرچه بازم تو نیازم لحظه هامو بد میبازم

به تو مدیونم

واسه ی چشای خیسم به تو مدیونم

اینکه از غم مینویسم به تو مدیونم

اینکه بی جونم و سردم اینکه بی روحم و زردم

پیِ آرامشی که بردی و من پیِ ش میگردم

به تو مدیونم

به تو مدیونم غرورمو شکستی عینه شیشه

به تو مدیونم که کُشتی دلمو واسه همیشه

به تو مدیونم منو دادی به این ده ها بهانه

به تو مدیونم واسه بغض عمیق این ترانه

به تو مدیونم عزیزم واسه این حال مریضم

اگه مثله بُرجه سنگی جلوی چشات میریزم

به تو مدیونم

به تو مدیونم و دِینمو اَدا میکنم حتماً

نشونت میدم چه رنجی داره هرچی کردی با من

واسه اینکه تو خجالته محبّتات نمونم

جونمم میدم و میبینی,پایه حرفمم میمونم

این آخرین پستِ منه

دیگه دلم نمی خواد این وبلاگ و اسمشو مطالبش منو یاد گذشته بندازه

اگه دل شکستن زرنگیه حتماً یکی زرنگتر از خودت پیدا میشه که احساستو به بازی بگیره

تو رو به خدا و عدالتش میسپرم

مطئن باش و برو                                                                                     ضربه ات کاری بود

دل من سخت شکست                                                                    و چه زشت

به من و سادگی ام خندیدی                                                         به من و عشقی پاک

که پر از یاد تو بودتو برو ، برو تا راحتتر 

الکساندر دوما میگه : هیچ وقت قول یک پسر بچه را جدی نگیر! اما همیشه از تهدیدات یک دختربچه بترس...

""خدافظ""

من اينجا
با گوشه اي از خاطرات
با دلي از هم گسسته
و فكري پريشان
زانوي غم به بغل گرفته ام
آخر زندگي چيست؟
مگر بازي كودكانه اي كه پر از دعواس؟
پس من بازيچه ام
به هر كجا سر مي نهم فرو ميريزد
مگر نه اينكه زمين محكم است؟
پس چرا تاب مرا ندارد؟
كاش زندگي مرا ببيند
كاش روزگار تنهايم نگذارد
كاش نبودم
كاش نباشم

دنیا شبیه کوچه های بیقراری است

شکل نفس های سریع یک فراری است

اینجا تمام قلب های خالی از عشق

لبریز از احساس های احتکاری است

روح زمستان توی شهر لانه کرده

با خنده می گویند: دلهامان بهاری است!

باید بمیری یا بمیری یا بمیری

اینجا تمام راه هایش اختیاری است!!

حتی خدا هم بی رمق آنجا نشسته

وقتی که دین و کفرشان هم ابتکاری است

اینجا سرانجام دل آگاه مردم

مرگی به سبک مرگهای انتحاری است

من خم شدم زیر فشار غم که دنیا

سرگرمی اش بر شانه های من سواری است

تو غم نداری، من دل خوش، دیگری نان

 تنها شباهت بین آدمها نداریست

حواست به منم باشه

هنوز داغونه داغونم, هنوز از سردی آهم, نه میگریم نه میخونم

حواست به منم باشه

دارم جون میکنم بی تو, چه معصومانه هر لحظه, معنا میکنم دردُ

حواست به منم باشه

هنوز درگیر احساسم ,به جز تو حتی من گاهی, خودم رو هم نمیشناسم

حواست به خدا باشه

که دلگیره از این بازی ,تو گرماگرم آغوشی, تو اشکاشو نمیشناسی

حواست به منم باشه

خدایا از تو دلگیرم نباشی بی تو میمیرم

چرا قسمت همین بوده که محتاجُ زمین گیرم

نه آغوش تو رو دارم نه عشقی که جدا باشه

چه دلگیره غروب من ,حواست به خدا باشه

حواست به خدا باشه

که دلگیره از این بازی ,تو گرماگرم آغوشی, تو اشکاشو نمیشناسی

حواست به منم باشه

خدایا از تو دلگیرم نباشی بی تو میمیرم

چرا قسمت همین بوده که محتاجُ زمین گیرم

نه احساسه یه بارونم نه کوهی که دلم باشه

نفس گیره جداییمون ...

حواست به خدا باشه

افتاده بر خاک غروبم پُر آرزوی بر باد

میروم تو خود مرنجان امشب از خاطر و هر یاد

کفنمُ بیارید خونی نداره این تن

خورده تیر غم به رگهام نفسی نمونده با من

داغونه داغونم دلم منو جواب کرده خدا

اشکاتو پاک کن چاره نیست مسافرم به ناکجا

گریه نشست و گریه کرد تو این شبِ غم انگیز

شبی که دستای این دل میرسه به دست پاییز

داره پرسه میزنه بهت خدا جلو چشام

خاموش کنین ترانه رو که غم نشسته تو صدام

خدا کریمه ای دلم واسه همه به غیر تو

نفرین نکن خراب شده این سرنوشت رو سر تو

این نفسای آخرو به آب و آتیش میزنم

تا که ببنده رختشو این روحِ مرده از تنم

وصیتم درد و غمه اشکامو پنهون نکنید

به حال و روزگار من خدا رو گریون نکنید

این دل خسته ,غریبه خونه خراب و بی پناه

ببین چی آوردی سرم ای سرنوشت رو سیاه

حالم از عشق به هم میخوره

به شبهای دلم بنگر

به این تنهایی تاریک

به سرمای ملال انگیز دستانم

به این رسوایی پنهان چشمانم

که من عمریست دلتنگم

که من مثل کلاغ قصه های بی سر انجام شبانگاهی بد آهنگم

به من رو کن

 تو ای چشمان مستت آتشی بر جان بی جانم

تو ای لبخند هایت خط بطلانی به سرمای زمستانم

بیا یک دم در این ظلمت کده من را تماشا کن

اگر دیدی که بر لب خنده دارم زود حاشا کن

من آن پنهان شده در پیله ی تنهایی خویشم

نه راهی مانده برگردم

نه راهی هست در پیشم

مرا دریاب ای لبهای سرخت باغ سیب مست

من آن تنهای سرگردان شبهایم

مرا آیا تو یادت هست ؟؟؟؟؟

پيداست غم عشق تو از رنگ نگاهم

سوگند به چشمان تو حاشا شدني نيست

بي مرهم اعجاز نگاه تو عزيزم

اين کهنه ترين زخم مداوا شدني نيست

بعد از تو نبندم دل به ... آري

عشق دگري در دل من جا شدني نيست

باور بکن اين زندگي اندر منظر من

بي منظر چشم تو زيبا شدني نيست

افسرده ترين است دلم بي تو بهارا

اين باغ خزان ديده شکوفا شدني نيست

يخ بسته وجودم ز زمستان جدايي

برف غمت از دشت دلم پا شدني نيست

گفتم ببرم خاطره ي عشق تو از ياد

هر چند که کوشيده ام اما شدني نيست

ديريست به دنبال تو ميگردم و افسوس

اين گمشده انگار که پيدا شدني نيست

فراموشم کردی ولی دلم هنوز تو رو میخواد

ترسم از اینه یه روزی اسمم به خاطرت نیاد!!!!!!!!!!!!!!

یه روزی!!!!!!!

هیییییییییییییییییییییییی

من از عشق آماده ترم به دوست داشتنت

و طراوتی چون تو در گلدان بی تابی های من

نا دیدنی نخواهد بود...

سبزترین طپش!!

رویش تو

آغاز نسل اقاقی هاست

به نیازی زنده می کند

اتفاقی سبز

تو را در من

و عشق

متولد می شود!

من هر روز و هر لحظه نگرانت می شوم که چه می کنی !؟
پنجره ی اتاقم را باز می کنم و فریاد می زنم
تنهاییت برای من ...
غصه هایت برای من  ...

همه بغضها و اشكهایت برای من ..
بخند برایم بخند

آنقدر بلند

تا من هم بشنوم صدای خنده هایت را...

صدای همیشه خوب بودنت را

دلم برایت تنگ شده

وعده دادم که به تو سر نزنم

برسم تا دم در در نزنم

قول دادم به غزل های خودم

زل به چشمان تو دیگر نزنم

مطمئن باش،خیالت راحت

گله ای از تو به دفتر نزنم

این چه رسمیست که باید یک عمر

حرف خود را به تو آخر نزنم

برو ای عشق برو تا این که

روی دستان تو پرپر نزنم

اولش فکر نمی کردم،که دلم رو برده باشه

یا دلم گول چشای،روشنش رو خورده باشه

اما نه گذشت و دیدم،دل من دیوونه تر شد

به تو گفتم و دلت،از قصه ی من با خبر شد

آخ که چه لذتی داره،ناز چشماتو کشیدن

رفتنه یه راه دشوار،واسه هرگز نرسیدن

می دونم دوسم نداری،مثه روزای گذشته

من خودم خوندم تو چشمات،یه کسی اینو نوشته

می دونم فرقی نداره واست عاشق بودنه من

می دونم واست یکی شد،بودنو نبودنه من

اما روح من یه دریاست،پر از موج و تلاطم

ساحلش تویی و موجاش خنجرای حرف مردم

ماييم و چند خاطره از جنس يک گناه
ماييم و چند سطر پريشاني سياه
پيوند مي خورند تمام دقيقه ها
با گريه هاي در به دري، آه پشت آه
آن قصه سالهاست به پايان رسيده است
ما را رها نمي کند اين بغض گاه گاه

این مدلی برم اونجا خوبه رها؟؟؟؟؟

دیگه شناخته نمی شم!!!!!!

رهااااااااااااااااااااااا!!!!!

اصلاً برم

یا نرم بهتره؟؟؟؟

چیکار کنم؟؟؟؟؟؟

از نگات ترانه ی من آب میشه

نباشی نقّاشیام خراب میشه

واسه اُسکارِ طلاترین نگاه

همیشه چشم تو انتخاب میشه

ناز و لبخند و صدات هارمونیه

نفست هزارو یک سمفونیه

اون ستاره هایی که کوچکترن

همش از خدا میپرسن این کیه؟

اورستِ آرزوهای منی

تو نیاگارای رویای منی

یه نفر میتونه یه دنیا باشه

آخه تو تمام دنیای منی

مگه میشه تو رو داشت و غصه خورد

مگه میشه جلوی چشات نمرد

مگه میشه واسه ی داشتن تو

سر عشق و آبرو قسم نخورد

بیا با دسات نگامو بنویس

قصه ی ترانه هامو بنویس

بنویس با یه اشارت میمیرم

شدّت عاشقیامو بنویس

بیشتر از عشق و خدا دوسِت دارم

من یه جور دیگه جدا دوسِت دارم

عشق تو یه اتفاق ساده نیست

من نمی دونم چرا دوسِت دارم

مگه از تو بهترم پیدا میشه

مگه عشقت تو ترانه جا میشه

خدا قصه ی ما رو با هم نوشت

کی دیگه بالاتر از خدا میشه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

گاهی پیامی,تماسی,چیزی...

مگه چی ازت کم میشه؟؟؟؟؟

رها خیلی سخته کنترل کردن احساسات...کاش این کارو نمی کردم......هیچوقت

شوق پرکشیدن است در سرم قبول کن
دلشکسته‌ام اگر نمی‌پرم قبول کن

این که دور دور باشم از تو و نبینمت
جا نمی‌شود به حجم باورم، قبول کن

گاه، پر زدن در آسمان شعرهات را
از من، از منی که یک کبوترم قبول کن

در اتاق رازهای تو سرک نمی‌کشم
بیش از آ‌نچه خواستی نمی‌پرم،‌ قبول کن

قدر یک قفس که خلوتت به هم نمی‌خورد
گاه نامه می‌برم می‌آورم،‌ قبول کن

گفته‌ای که عشق ما جداست،‌ شعرمان جدا
بی‌تو من نه عاشقم، نه شاعرم،‌ قبول کن

آب …
وقتی آب این قدر گذشته از سرم
من نمی‌توانم از تو بگذرم،‌ قبول کن

یلداااا!!فردا یونی آیا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!

بگذشت در فراق تو شب های بیشمار

هر شب در این امید که فردا ببینمت

ولی امشب در این امید که دیگر نبینمت!!

ولی آخر تو بگو با دل عاشق چه کنم؟
یاد من هست، طلب عشق ز هر کس نکنم
گو تو آخر که نه انصاف و نه عدل است و نه داد
دل دیوانه من بهر که افتاده به خاک؟؟؟؟

از اين زندگيه خالي,منو ببر به اون سالي

که تو اسممو پرسيدي,به روزي که منو ديدي

به پله هاي خاموشي که, با من روبرو ميشي

يه جور زل بزن انگاري, نميشه چشم برداري

منو ببر به دنيامو, به اون دستا که ميخوامو

به اون شبا که خندونم, که تقديرو نمي دونم

از اين اشکي که ميلرزه, منو ببر به اون لحظه

به اون ترانه ي شادي, که تو ياد من اُفتادي

به احساسي که درگيره, به حرفي که نفس گيره

از اين دنيا که بي ذوقه, منو ببر به اون موقع

منو ببر به دنيامو, به اون دستا که ميخوامو

به اون شبا که خندونم, که تقديرو نمي دونم

از اين دوريه طولاني, منو ببر به دوراني

که هرلحظه تو اونجايي, زير بارون تنهايي

منو ببر به اون حالت, همون حرفا همون ساعت

به اندوه غروبي که, به دلشوره ي خوبي که

تو چشمام خيره ميموني, به من چيزي بفهموني

منو ببر به دنيامو, به اون دستا که ميخوامو

به اون شبا که خندونم, که تقديرو نمي دونم

مثه اینکه چند وقت یه بار باید یه آهنگ همه ی احساسات خفته رو بیدار کنه

شده مثه آتیش زیر خاکستر.....